Ontwikkelen in onze Maatschappij

In mijn vorige blog heb ik geschreven over het innerlijk kind. Het heeft me geïnspireerd in het schrijven van deze blog. Als kind was ik creatief, vrolijk, speels en avontuurlijk. Ik zag de magie in de wereld en hield van ontdekken en onderzoeken. 

Wat een schok was dit dat ik dit niet mocht ervaren op school. De eerste jaren waren leuk maar dan komt groep 3. Ineens mag je niet meer spelen en moet je stil zijn en moet je werkjes maken. Wanneer was de tijd om te onderzoeken? Ik hield niet van leren uit de boeken ik wilde ervaren en beleven dan had het voor mij meer betekenis en kon ik er iets mee. Iedereen moest op dezelfde manier leren, dezelfde methode, dezelfde toets. Je wordt beloond op je punten en gestraft op je fouten. Het lijkt wel het leren van fabriekswerk. In een hokje en in een kader. Iedereen op dezelfde manier.

Op dit moment voel ik de spanning en de weerstand weer opkomen. Het innerlijk kind in jou wordt zo geremd en zo een kant op geduwd. Er is weinig ruimte voor creativiteit, fantasie, beleven en ontdekken. Ik wilde graag zelf creëren. Een kleurplaat kleuren vond ik hartstikke saai. Mijn moeder moest naar school komen want ik kon de opdracht niet maken. Gelukkig was mijn moeder heel ruimdenkend. De kleurplaat was inderdaad snel afgeraffeld maar aan de buitenkant had ik de meest fantastische creaties getekend. De leerkracht bleef volhouden aan de opdracht, de kleurplaat inkleuren. Hij kon  niet mijn kwaliteiten en mijn creativiteit zien.

Je zou jaren later denken dat we allemaal wijzer en slimmer zijn geworden. Uiteindelijk ben ik het onderwijs in gegaan en hoopte verschil te kunnen maken. Helaas stuitte ik ook op hetzelfde box denken en box werken. De verplichten methode en toetsen en verslaglegging waarin er weinig tijd over bleef voor het kind zelf. Zeker in deze tijd komt steeds meer tot uiting dat iedereen uniek is.

Mijn jongste zoontje met ASS heeft een ontwikkelingsachterstand en ik vind het zo frustrerend en verdrietig dat hij overal buiten valt Hij leert op zijn eigen manier en iedere keer is het een zoektocht hoe we hem iets kunnen aanleren. Op scholen en speciale groepen valt hij er buiten omdat hier ook richtlijnen en kaders zijn. Keer op keer worden we afgewezen en durven ze het niet aan. Steeds krijgen wij als ouders te horen wat hij allemaal niet kan.

Wie kijkt naar de mogelijkheden en wat hij wel kan. Het maakt me verdrietig dat niet iedereen op een school terecht kan. Als ouder heb ik een samen naar school klas proberen op te starten. Wat een mooi initiatief dat ieder kind naar zijn school in de wijk mag. Kinderen met en zonder een 'beperking' leren samen spelen en groeien met elkaar op. Mijn kind is dan niet meer het vreemde kind in het speeltuintje maar hij zou erbij horen!

Het maakt me verdrietig dat ze vaak weggestopt worden ergens ver weg op een groep totaal niet in de 'echte' wereld. Mijn zoontje wil eigenlijk gewoon nog langer kind zijn en heeft nog niet zo de behoefte om op te groeien. Eigenlijk vind ik dit niet gek als we zien in welke harde wereld we leven. Ik hoop dat er een tijd komt waarin voor iedereen ruimte is en we meer kunnen kijken wat een kind nodig heeft.

We leren rekenen schrijven en lezen. Waarom leren we niet ook wie we zijn en wat we nodig hebben? Gelukkig komen er steeds meer initiatieven van scholen zelf maar er is meer nodig. Ik zou willen dat ik vroeger op school meer tools had gekregen hoe ik kon bloeien in deze wereld. Uiteindelijk is me dit gelukt maar vaak op een harde les met veel pijn en verdriet. 

Mijn oudste zoon lijkt op mij. Creatief en wijs. Hij stelt me vragen over de sterren, het leven en zijn ziel. Dit mag er allemaal zijn en geef ik hem de tools met deze vragen om te gaan en stimuleer ik hem ook hierin zijn pad te vinden.

Ik blijf iedere dag zoeken om mijn jongste zoontje te laten groeien en ontwikkelen maar ik kijk ook naar zijn behoefte wat hij wil er niet aankan. Iedere dag geloof ik dat hij uiteindelijk kan worden wie hij wil zijn. Hopelijk is de wereld op een dag zo veilig voor hem dat hij uit zijn huisje durft te kruipen en in de wereld stapt en zegt:  'Hallo hier ben ik. '

Liefs Sandy